| Inhaltsverzeichnis | ||
|
|
1. Det Bränchen Gangelche flītä kit, Mēdche gor blaß uch
giel, Hans sprächt: genach fir hegt, Wandersmann kit eraf,
2 Det Motterhärz Motterhärz, ta Edelstīn
hart äm Drōn uch Dulden,
3 Sangdigklōk
4 En gāt Lir
5 De Bekanten
6 Et sang e schatzig Vijelchen
7 Der Honef
8 Zwō Rīsen 9 Bladig Rach
10 Ech hun dech law
11 Treϊßig Krezer
12 Uefschid
13 De Bank 14 Det Gläck
15 Fromm Wänsch
16 Kir äm
17 Ä Bosnien äm Tirkenland
18 Nor lastig
19 Vun ägefer
20 Der Fiëldschätz
21 Der Urlef
22 Der Apel
23 De Kipekratzer
24 Nor dåt net
25 Sät, wä hisch!
26.Nor net ze....
27 Schesserlied
28 Gade Morgen
29 Det Frängderläpchen
30 Klach sen
Bränchen um gräne Rīn,
fleßt fīr de gånz Gemīn,
fleßt Dåg uch Nōcht;
aus dem sich alle Legt,
wängters- uch Sommerszegd
/: Wasser hu brōcht. :/
dreiwt bäs hi’t Wasser nit
Spaß allerlå.
Spaß di gewännt e Lōch,
Krag af zwei Dīl zebråch –
/: schroa na nor schroa. :/
kit mät dem Känche schniel,
Motter äs krånk.
Brängt är de liezte Schlack;
ach nō er kurzer Rack
/: låt s’af der Bånk. :/
schmeißt de Sens af en Segt,
naß, wä gebuet;
ställt sich un’t Brännchen un,
tankt sich uch än de Grun,
/: wo hī īn huet. :/
sprīt sich seng Zaddern af,
huēt afgedäscht.
Wonn hi nor Hanger häw,
Pali gor angem brät,
/: ’t Brännchen dåt läscht. :/
drißt et alles gärn elīn wat de Kängd verschulden,
froast dich, wo se riëcht gedon, huëst sa tro erziugen,
kåst en ängden noch verzån, mēhr se dech bedrījen.
Motterug ta seßer Starn iwer dengen Kängden,
wëist , won sich de Wiëg verwärrn, än de riëchten ängden,
huest von klenem sa bewacht, wonn de Wulken droaden.
Wonn det Gleck en weder lacht, fänkelst ta vier Froaden.
Motterhund te Guld uch Gät, hälfst un allen Oinden,
wonn den Kängden senkt der Māt, bāst te en ze Hängden,
greϊfst fīr sä mēr ān det Feier, hälfst än alles brīden,
lirst de Nīt, dåt Agehϊer durch den Fleiß erdīden.
Mottermangd, ta seßer Quäll liewensweißer Līren,
werst de Kängt mēr aus der Holl, gärn za Gott bekīren,
biëtst fir sä än grißer Nϊt, schwegst von allen Sängden,
se se gläcklich, wird der Dīd, dech noch lēchle fängden.
Biet ir Kängd, det Motterhärz sil es long noch liëwen,
Motterug verhät de Schmärz, måcht de Wiëg es iëwen,
Motterhånd, ta hälf ås troa, schatz as fir Verdärwen.
Mottermangd as Bibel soa! – Motter sål net stårwen.
Sangdigklōk wa klängst de seß,
klägßt mir aus dem herzen,
alles wat ech legden meß,
līr mich et verschmarzen.
Sengdigklōk wa klängst de draf,
traurig mir an Iren,
alles, wat mir dëir uch läw,
hun ech na verliren.
Sangdigklōk rof ān zeräck,
mengen deϊren Wiërden,
wonn hi net kit, hun ech Gläck,
nichent mi af Iërden.
Sangdigklōk loß hemmelwärts,
wä de Klang mech fläjen,
drō wird mir meng uerem Härz nemest mi bedräjen.
Et wōr e Mēdchen äm olden Lånd,
ir huët et sächer oldīnt gekånt,
et wōr gor lāwlich ad wōr gor brāv,
//:se hadden´t alle vun Härzen lāw:\\
Ne wōr uch ener, e Stattlich Kont,
hī stånd bäm Kiser uch än der Front;
hī wōr e Katner, hī hat droa Stern,
//: ät hot än doräm vun Harzen garn :\\
Hϊ Schriw äm Bräfker, ät schriw zeräk. Sä
wōren selig vϊr lockter Gläck.
Ät wuert mät Schmarzen de Zegt sil kun,
//:do ät än ängden bä sech känt hun:\\
Na hīrt nor wegter wat wōr geschän:
wä hī hīmkåm, wul hī net of et san.-
Ät woßt net wat äm geschåh.
//:et huët gemackst draf gor munchen Dåch:\\
Ir Mēdcher zäht ech aus dem de Lir:
net schinkt dem Mueser ze vil Gehīr!
Net trāt äm bäs hϊ net hime kit,
//:ir sed net sächer of hī ech nit:\\
Grued menhem Fenster iwern, do stīt e Risebum,
//: dī un em jede Morgen en frāsche Knup bekåm ://
De Knīp da worde Rīsen, gor wangderhīsch uch zuert.
//: Sa hadde schīn sängt langhär māt Schmärz af dech gewuert. ://
Ent giëstern, da ta duer kåmst se hadden dich erkånt,
//: se drånge sich za Pueren dir schmīchelnd än de hånd. ://
Ta ruchst nor īst , end drehst dich, end leßt sa trourig stōn.
//: na wulen sä de Uermen mir är Bekridnes klōn://
Ech sōt än awer: lot mech, end dröt et stall uch rech;
//:trīst ech mät mir, et gīt mir glat uch esi, wä ech ://
Et sång e schatzig Vijelchen äm
Risestroch äm weϊßen, ech sōch em argen
Gangen za, dī wul et ängden schmeϊßen.
Ech sōt kēn än: loß seng men Gang, et sōl dir
net gelängen, dänn won ta´t fëst, det Vijelchen drō
Wit ät netmi sängen.
Ergäz dech uch est un äm, ent loß et wgter fläjen,
sonst wirst ta äm det Liëwensgläck dech und uch ät bedräjen.
Der Gang dī såch mech trourig un, et kåmen äm de Zēren.
Ech wäll ech foljen, sōt hī drō, ir selt mir nemi bēren.
Ech wul jo näst ze Lid’s äm dan, ech hun et vil ze gärren,
ech wul äm netmi na de Wiëg za sengem Gläck verspärren.
Kån ech nor allen Dōch et sän, si giën ech mech zerfriden,
wonn ech nor frī terf se mät äm, mich mät äm terf bekriden.
Drō wäl ech nästmi mät äm hun, mät näst wäll ech ät krinken.
Und won’t ewēch geflijen äs, si wäll ech un ät dinken!
Der Honef dī wōr gor klīn, gor klīn,
de Kegder dä wōren gor schīn, gor schīn.
Det Wasser dåt wosch än gor blīch, gor blīch,
de Kegder dä wōren wä Segd a si wīch.
De Wirk dä geng un, wat äs’t? wat äs’t?
det Gueren dåt reϊßt wä Mäst, wa Mäst.
Me Mēdchen gäw ōcht, ta huëst ,
ta huëst bäm Spännen z vil un den Lefken geducht.
Zwō Rīsen dä bläden un enem Stroch, zwe Nēstcher un enem Zwech,
//:vum Morgendā bäs zem Owendrīt se wossen end bläden zeglech,:\\
E Flutter dī fluch äm de Stroch eräm, e had af dä īn sich gesatzt,
//: e hat är gepespert vun Law uch Trå, e hat se gedrockescht, gemozt:\\
Dro Fluch hī ewēch, end leß se äm Stäch, end da hī drō weder kåm,
//:si ploddert hī glech äm dä ånder Rīs, dä ånder än d’Armen än nåm:\\
Hä äs hī uch bliwen, hī wōrd za er Rop,
det fläjen dåt hat hī verlīrt;
//: hī mazt se nemi, hi knuegt nor un är, bäs dat hī är’t herzkegd zestīrt.:\\
Et woren zwē Medcher än åser Gemīn, dä hodden det nēmlich erliewt.
//:‚tirscht hat der Flutter dat īn geläwt und dro no dem åndren gestriëwt.:\\
Mer wällen nor wänschen et sīl en net gōn, wä den Rīsen äm vīrigen Līd.
//: Mer wallen’t erliëwen, mer wällen et sän, wä’t desen zwō Frängdänen gīt. :\\
Ech sähn dech äm Wochen, ech sähn dech äm Drum,
derseder en undert deng Läw mir nuhm.
Ech wīl dech vergiëßen, ech gië mir jo Mäh,
//: awer’t Härz wäll’t net glīwen t’wēr alles verbä:\\
Det Grän und den Bīmen verfärwt sich schīn giël,
verändert äs alles, der härwest kum schniël.
Båld kit uch der Wängter, ach brächt hi mir Rā.
//:wä gärn dēt ich d’Ugen of īwig zā!:\\
Det Frähiōr wird kun, und de Bīm werden
blähn, men Lawesbum awer di wird nemi grän.
Siëß Brädder, vär Briëtcher dä siëcht mir dorous
//: ent blöst mir det Lächt mennes Liëwens drō aus:\\
Begruewt mech äm Fritef, äm īwersten Ak,
ent pflånzt af det Gräw mir en Dornen häk,
dat wonn ist en Pursch drō ze nō mir tritt,
//:en Dīren än krazt, dat det Blāt äm kit.:\\
Ech hun dech läw
Verzå menn Härz ta huest äm mech gelidden.
Ech bän na weder gläcklich, bän zefriden.
Ech terf mech äm dech net mi na bekriden.
//: Ech hun dech läw!:\\
Ech hun dech läw .
Ta bäst meng Sonn of alle menge Wiëgen.
Me Starn of diën ech all meng hoffnung liëgen.
Nor dech wäll ech ä mengem Herzen hiëjen.
//: Ech hun dech läw!:\\
Ech hun dech läw.
Ta bäst meng Ugentrīst, men seß verlangen.
Deng Gät uch Trå huët mir meng Herz gefangen.
Men Liëwen äs än dengem afgegongen.
//:Ech hun dech läw!:\\
Treϊßig Krezer of den Dåch, däglich fofmol Zießen,
uch de Krezer uf Tabak, jō nor net vergiëßen.
Sourrmälch aßt der net, gener nichen Bīnen,
nor Gech Krazewez dä wed nicher schīnen.
Kom un d’ Arbet ugestålt fēt et un ze Schiden.
Heit nor necklich än det Drech schlōft und rēst äm Friden.
Det Gekregzel lacht, dåt huët heϊer et trōfen,
Gräs uch Kukruz sen äm Schlåm ersōfen.
Kradder af der Honefā, Blädder un de Bīmen,
Gott erhåld ich Rōkestuw, än de Wängter drīmen.
Mir derhīm eräm drēn de Mån de Grunnen,
spillen af Zegun bä de läd’gen Trunnen.
Uch det Barometer wäll hëier ås nästmi näzen;
wonn et af hīsch Wadder weist, fēt et un ze spräzen.
Won det long noch dourt, det zeweder Wädder,
gië’ mer alles af , wärden läwer Stadder.
Ir Frängdänen, ach , meng Stangd huët geschlön, ech sän, ir wällt mich beglīden.
Det Harz wäll mer brēchen, ech kun et net sön wä schwēr et vun ech äs ze schīden ach, verzåt mer, hålt mech äm Sänn won ech uch genzt dem Miër na båld bän,
as Frängdscheft dä sål sich net brīden.
Gevadder, meng guldig, net schrå mī äm mech, net loß et der’t Harz esi krinken.
Nor näkend vergäß mech, esi wä uch ech un dech uch den Härbrich wäll dinken.
Gīdchen schatziget, moz mech nōch īst, - won ta uch īst de Bīrten drīst
- sål em meng Fronsen dir schinken.
Nor ener kit net, er hut en net brōcht, net frōgt mech vil äm den Numen. –
Ech hun än än Iren geläwt uch geōcht, ech brochen mech diës net ze schumen.
Won uch de Legt et net wulen hun, dat ech mät äm zesummen sīl kun,
äm Hemmel do kun mir zesummen.
Ach Vueter, giët mer en īnzig gat Würt mir mät of de Wiëg, lot det behren.
Ech zuch jo gwäß vun hīm nekest fīrt, won Plog uch Bekridnes net wēren.
Gott så Dånk, ir hut mir verzän, wat ech nōch nekend vun ech hun gesän:
et stōn ech än Ugen zwō Zēren.
Ach Motter, meng Motter, ken ech sōn ech näst, der Gråm verschlīt mer de Rieden.
Ech kånn net ewēch, et fēlt mir noch äst, ir Segen diën wīll ech, ach giët en.
Kut af en Segt, dat nemest ås hīrt, lot es, wat ir det biëst mech gelīrt –
det Vueterāser īst biëden.
Här hälf es Fāhrmån, na sät dat er fuert! Noch īst wärd er ställ hålden messen.
Ech wīl uch ås Kirch, uch ås Schīl af dem Rēch nor esi önen Dånk net verlossen.
Ach, ech sän uch de Fritef nōch, schlōft ir meng Dīden!
Um jängsten Dåg – wäll`mer es weder begressen.
Än er Gaß dō stīt en Bånk, net ze kurz uch net ze lånk,
awer fīr är wefel`n zwinzig denich vil ze klinzig.
Net ze brīt uch net ze schmuel, mät är vären wit se vuel,
und et bleiwt uch net e Plätzken nemel fir e Katzken.
Net ze neder net ze hī, di de Platz bekit äs frī.
Di ellīn nor draf wäll sätzen meß s`äm Rēn benätzen.
Net ze hart uch net ze wīch, ous er ålder märer Ich;
net ze feng uch net ze grampig, un den Ängd`ren stampig.
Wäßt er net fir welem Haus, gōt des Öwends nor bergous,
sächer fängt er, säkt nor fleißig, sieß uch siwenentreißig.
Wat äs det Gläck? Et äs det Zil, nō dem mir alle rennen,
und iëwen welmer lufen dräm se lufen mir bähenen.
Ent wonn et es begreife wet se semer blängt, end sän et net.
Wö mer`t ämarme känden, drō triëde mir et mät dem Foß,
erliëwen drö än Angst uch Boß
//: ås Ängd, ent hun`t net fangden://
Wo äs et dån? Et wund än dir, ta kåst et sonst net fängden,
der Grandstīn äs deng ijän Herz, af det meßt ta et grängden.
De Bästīn git dir det Gemät, de Läw dä huët et afgebät,
det Dåch dåt äst der Friden.
Und wonn an Ugen drō de Fråd dir glechsem wä äm Fenster låt
//: drö bäst ta vil beniden ://
Ech wīl mich mät dir wänschen duer, do der Friden blät,
duer nichen Foß des Menschen bäsnōch getrieden häw!
Dö wīl ich mät dir streifen des Öwends durch de A’n (Auen),
dech un der Hånd begreifen, dir trå än d’Uge sän.
Drō wīl ech hīmen kīren mät frådigem Gemät,
ta wäßt drō, dat än Iren ech dech nor gären häw.
Ta werst mech līren schäzen, mir wä em Frängd verträn,
werst Gliiwen ä mech säzen und werst mech netmi fläh’n.
Ta werst mech nemi krinken, won ta verbä nor gīst bä mir –
und werst bedinken, wä sīr ta wī mir dīst.
Ta schriwst än’t Herz dir ännen, wä deier deng Läw mir äs; -
dat ech näst lichtet sännen ta wäßt et drō gewäß.
Kir äm men Gang, der Rēn dī kit,
det Wasser dech do uewen nit – kīr äm,
kīr äm! Ach, won hī nor gefolgt är häw!
De Motter biët um Kranken bät –
Kīr äm! Kīr äm!
En Mēd dä hat de Mueser gärn –
zwiëfärwig Dach uch fänkle Stern –
kīr äm, kīr äm!
De Mueser zugen båld ewēch,
de Mēd da bliw der Welt Gelēch -
- Kīr äm! Kīr äm!
Net gång änt Letjef, Mån, bleϊw hä!
Dink un deng Kängd, dink un deng Frä!
Kīr äm, kīr äm!
E huët seng heϊslich Gläck vertrocht, -
huët all sen Gläck nā durchebrōcht -
- Kīr äm! Kīr äm!
Amerika dåt as me Gläck, sprächt Hans,
ech måchen de Versäck!
Kīr am, k īr am!
Wat huët hī brōcht aus fremdem Lånd?
En lädich Tasch, en stampich Hånd -
- Kīr äm! Kīr äm!
Won’t Agläck ägetrieden äs, drō frälich dinkst ta mi amsäs:
Kīr äm, kīr äm!
E warnend Wīrt za gader Zegd nem un,
ent hir uch af de Legd! –
Kīr äm! Kīr äm!
Herr Kīser, herr Keneng wat hun ich ech gedōn,
dat mir meng Allerläwster meß bä de Mueser gōn?
Ä Bosnien, äm Tirkelånd erliëwt hī sächer allerhånd
//: nor Lichtet, näst Gādet ://
Vil Hanger, schmuel Bässen, ta uermer Tatter meng!
Et sål jo mät dem Iëssen dō gor gedīlsem sen.
A Bosnien, äm Tirkenlånd dō äst hī sächer allerhånd
//: nor Lichtet, nässt Gādet://
End ach dä vil gat Riëden dä mir es hu gegiën!
Em hīrt jō, dat de Mueser det Mel gor vuel sich niën.
Ä Bosnien, äm Tirkenlånd do līrt hī sächer allerhånd
//: nor Lichtet, näst Gādet ://
Uch nōch e schwēr Gedånken versålzt mer munchin Stangd:
dat hi uch än der Läw noch zem Tirken wärde känkt.
Ä Bosnien, äm Tirkenlånd do wird hī sächer allerhånd
//: nor Lichtet, näst Gādet ://
Nor lastig, ta janget Blāt! Net loß dich, ent haw et gāt, -
det Liëwen dåt weϊst dir schīn uch īst de Zängd!
Et låt täschend moren uch hegt nōch ängden en angem lång Zegd,
nor Narren dä sätzen end drīmen, en wuerden af dåt wat der Moren ä brängt.
Ir Alden, net sed e si grum! Net håld es’ si angem äm Zum!
Vergängt es det Liëwen, end lot dat mer’s från.
En Schnatt uch dä wiëßt nor grued, wō se Laft uch Sanescheng huët,
end angder de Schälpen erstäcken de Kegder, end kån nichen Frucht mīr gedån.
Ir Gangen, net sed e si fläck! Stōt hängder dä Alden zeräck,
ir wärt ich äm dat vun der Ir näst vergiën.
Wat ir mīr an der Schīl huët gelīrt, hun de Alden äm Liëwen probiert;
det Ochen dat sål näckend kläjer se wällen, end mī wälle sen wä de Hīn!
Ech hat em Mēdchen īst begēnt – vun āgefēr, vun āgefēr;
end wel ech äm net glech erwēnt, wo här ech wēr, uch wī ech wēr,
et hīrt meng Riëden nemel un, et word nor rīt end geng derfun.
Zorniget, zorniget meng!
Net lang, si kåm ech weder īst de Gaß eraf, de Gaß eraf. Et hat erfueren, wä’m mech hīsst,
et blakt net af, et blakt net af. Ech sōt : ta bäst mir deϊr uch wiërt –
et word nor rīt end såch än d’Iërd – Schumanet –Schumanet meng.
Dro kam der Dånz äm gräne Mån. Ech hat meng Nīt, ech hat meng Nīt:
ech dånzt mät äm en jede Rån, et word nor rīt, et word nor rīt.
Et zocht sich u mech wä e Kängd, mer drēd’n es wä der Drängelwängt –
Frådijet – Frådijet meng.
Dersängd terf ech, ech kån et sōn – et äs geschähn, et äs geschähn –
en jeden Owend bä ät gōn: mir sen vertrāt, mir sen vertrāt.
Ech matzen ät all Ugebläck ät wird nor rīt end matzt zeräck –
Schatziget – Schatziget meng.
Wat måchst ta Gang mät denger Kā
Hä äs verbodä Fiëld!
/: Wīßt ta et net? Ta segst jo gāt
de Tōfel ugepēlt. :/
Härr Fiëldschäz, ach, ech bid’n ech dräm,
verzåt mer nor nōch det!
/: Ech hun et wärlich net gewaßt,
end liëse kån ech net. :/
Me Vueter sprächt, ås Schweizerkāh
wēr nīdijer wä det Bach.
/: Wat hälf et, won em liese kangt
end häw net Brīt genach. :/
De Schīl wēr nor gebāt fīr diën,
dī vun der Nīt näst wäßt;
/: der Uerem sēch vu wat hī liëw,
de Schīl dä gēw äm näst. :/
Der Fiëldschäz scheddelt nor det Hīft
end såch än trourich un.
/: Ta uermer Gang, ta uermer Gang,
brommt hī ent geng derfun. :/
Ent won ta mech net mi wällt kennen si äs et mir alles īnt.
Dī mech esi leicht kå vergiësen, dī huët et net īrlich gemīnt.
Et sål mer nōch ener ’si ku wä ta, dem schlōn ech drō det Dirchen za:
//: erspuerder’t me Frängd, ta riëdst än de Wängd, fīr dech bän ech duf uch blängd.://
Der Wulef beschäldigt det Lemchen, ät häw em det Waser gedräwt.
Ta werscht na gärn mir Schuld giën, ech häw dich net trå geläwt,
et wīß’t de Gemīn, et wässen’t de Legd, wä gärn ech dech hat allerzegt.
//: Erspuer der’t me Frängd, ta riëdst än de Wängd, fīr dech bän ech duf uch blängd.://
De Rīs, da ta mir īst geschinkt huëst låt welk noch ä mengem Däsch, -
mēr dēt em se weder änt Wasser, sä wid dennich nemi fresch,
et känt sich īst trēfen ta sīlt et berån werst kun und biden, ech sīl der verzån.
//: erspuer der’t me Frängd, ta riëdst än de Wängd, fīr dech bän ech duf uch blängd.://
Et wōß un åsem Apelbum sannsegtlich än em Zwacken e Wangderapel;
ech bekåm vun äm en steϊfen Nakken.
Äst hesch’ret kangt et glat net giën, mēr sīl em uch en Möler niën;
nor gäldä Sonneströlen da kennen esi mölen.
Wat wör et? Wä ech am en schmiß end hāw en af,
wat hat ich ? e wōr jo wä ich än e bϊß ver foult,
uch sour uch mādich. Meng Fråd wor hin, ech hat genach,
esi en Apel måch īnt klach.
Mēr sēch ech na af wellen, äm mech kån hī verfellen.
Ech kån nor sprēchen: Gott so Dånk!
Ech hu mir īnten trōfen, un diëm äs net en Oder krånk,
seng Sīl låt fīr mir ōfen.
Ta kerngesangder Apel meng wä wäll ech mät dir gläcklich sen,
wä wid em mech benegden ba all den gäde Legden.
Mir sen zwīn schwarz Gesallen, mät Biëßem uch mät Kellen,
ås Wiërkesch äs vun Haus ze Haus de russig Kīp,
Mir zwängen es dö affen, mät Knäen uch mät Haffen,
ent īwe stëch’n mer’t Hīft eraus, drō sen mir Knīp,
di riariaria hollalla riariaria hollalla riariaria hollalla
hollalla hollalla riariaria hollalla riariaria holla
ent īwen stēchen mer’t Hīft erous, drō se mir Knīp.
Und än em jeden Dirchen det Trengchen awer’t Zirchen
et bläckt erous end frōcht nor bang: wī bäst ta, Iang?
Mir rofen äm nor: Schatzken, kam gäw mer nor e Motzken,
net säch det Schwarz, dåt dīt der näst, net måch si lang,
di riariaria hollalla riariaria hollalla riariaria hollalla
hollalla hollalla riariaria hollalla riariaria holla
net säch det Schwarz dåt dīt dir näst, net måch si lang.
Ech wōr na satt des Wåndern et zuch mech hīmenzā:
ech grålt uch fīr äst åndrem, er gåw mer nichen Rā: -
ech hat gehīrt de trourig Mēr, dat mir me Gläck verlīre wēr. –
//:Nor dåt net !://
Vum Rëch såch ech na hīmen, en Zēr kåm mir änt Ug,
et hāw sich täschend Bīmen vun irem Dåch der Ruch.
Et zackt meng Herz, me Sänn word dräf: villicht verbrät et enzt de Bräf. -
//: Nor dåt net!://
De Iesch dä hun ech fangden, dech awer fånd ech net.
De Läw hun ech verwangden, de Frängdscheft awer net.
Dat ech aldīst terf dinken deng, dåt sål mir net verboden seng.
//: Nor dåt net!://
Sät, wä hīsch et dem Mëdchen stīt won et um Sangtig spazäre gīt:
Häresch wä e Båchstelzken, glät wä e Wueßkärzken, lastig wä e Lachdeifken, schumän wä e Miërweifken, alles en allem, ech wīß et gewäß,
//: dat ä siwe Gemīnen e siīnt net äs! ://
Sat wa hisch et dem Medche stit, won et um Wiertich an d’Urbet git:
monter wä e Rihgißken, fräsch wä e Fastrisken, zeh wa e Käppdiren, fleißig wa’n Ichhiren, alles in allem, ech wiß et gewäß.
//: dat a siwe Geminen e siint net äs ://
Sät wä hīsch et dem Mëdchen stīt, won et als Brokt vīr dem Ielter stīt:
helich wä’n Engelchen wießelt det Rängelchen, hegt nor äm Kirchebach,
moren äm Schlijerdach, alles in allem, et dīt mer nor līd,
//: dat en åndrer mät äm vīr dem Ielter dō stīt. ://
Et geng e klinzich Mēdchen gor gären an de Båch,
wel ät ām klōre Wasser en ånder Mēdche såch.
Dåt dēt ām nō, mēr wat et dēt,
et drēt sich äm, won ät sich drēt,
et geng ewēch den Ugebläck,
ent kåm uch ängde glech zeräck.
Spil me Mēdche, spil, nor net säch glat ze vil.
Et huët e Gang de Branne gor gären afgesakt,
wel hī äm vuelen Imer en åndre glech erbläckt.
Hī såch en un, ent lacht sich satt,
dī ånder Gang dēt glatt uch dåt;
hī drånk, hī drånk, af ene Räuk,
dī ånder Gang uch ängde mät.
Spil me Ganger, spil, nor net dränk glat ze vil!
Drō word det Mēdche greßer, ent līrt e feng Beniën,
zā dem hat ät en Späjel, ät såch gor garn an diën.
Dī sō t äm alle Stangde wōr, ent måcht äm’t ängden weder klōr:
ät wēr det hescht ān der Gemīn, ent alles sēch af ät ellīn-
hīr me Mēdchen, hīr, nor fro dich net ze sīr.
Der Gang, dåt kent er wässen, dī leß sich uch net schwach.
Et wōr ba alle Mēdchern en ousgesprōchan Sach;
da än äm Fräjōr än der Stadt der Mōler ausgehangen hat,
wä hī wēr nichen hesch’rer dō, uch niche Mueser kēm em nō.
Hīr me Ganger, hīr, bedink dich net ze sīr.
Ist geng et kēn de Wängter, et wōr um Miërtesdåch,
da hī dem hīsche Mēdchen gor def än d’ Uge såch.
De Uge späjelden zeräck, seng Läw, seng Fråd, se Liëwensgläck.
Ent net ze lang, si worde sä mät Gottes Hälf drō Mån uch Frä.
Sō me Līdche, sō, wat kåm drō hängdennō?
Ech wäll ech et erziëlen wä’t desen zwäne geng,
dåt hīsch, dåt vil geprisän et dauert net än de Leng.
Se hadden kēn de Wängd gesēt, der Späjel hat sich ämgedrēt.
Hī zuch änt Westen äm det Gläck ent kit uch nemermī zeräck.—
Schwech me Līdchen, schwech, de Sach wit na ze drech.
Et schallt e Klång duch ås Gemīn, dåt äs e frådig Lokt!
Et wīß et alles griß uch klīn: em scheßt , et wird en Brokt.
Wī sīl et sen? Wīl sīl et sen ? Mer wässen’t alle gāt, -
wō hegt en Brokt ze hīschen äs, si bäst gewäß nor tā’t.
De Riëw dä wäll en Håldung hun, wel’t åndersch glat net gīt.
Em bängt sä un en Stiëwel un, dat sä uch Weϊmern drīt.
Ta bäst de Riëw - ta bäst de Riëw- der Stiëwel äs uch hä.
Bangd dech un än, ämschläng ä fiëst, ent wärd seng Brokt, seng Frä.
Wat uch en åndert gäre wed, ir hud et na erlangt.
Em wīß et sächer dat et ech net äm de Zākunft bangt.
Nor de Gesangd- nor de Gesangd sol Gott der Herr ech giën,
mēr wat det Schäcksål mät sich brängt, ir kennt et af ech niën.
Der Kronz än , åser Hånd dī drīt en Zedel ugefächt.
Herr gäw! dat än Erfällung gīt, dåt wat der Zede sprächt.
Drō net vergiëßt! Drō net vergiëßt! wä gläcklich ir uch segd!
Dinkt uch un ås, dinkt gärn zeräck un ås hīsch Jugendzegd.
(Braut singt):
Ech dånken ech dot ir set kun za desem Ugebläck.
Uch hinfīrt niët meng Frängdscheft un, ent net benegd me Gläck.
Sed frī, sed frī - sed fri, sed frī - si lang ir lädich segd!
Der Herrgott dī am Hemmel ås, dī wīß se schīn ir Zegd.
Liëwt wīl, ir schatzig Stuwe meng, an diën ech hu gehoußt.
Ech sål ne uch en Wirtä’ sen, na båld af ījän Foust.
Hawt Dank! - Hawt Dank! - Hawt Dank, haw Dank
dä ir ä Fråd uch Schmerz fīr mech gesorgt,
meng Vueterhånd, meng trået Motterherz.
(chor):
Det Schessen nit noch nichen Ungd.
Na kit ås Palwer drun, mir niën ås Bissen än de Hängd,
dä mir vum Depner’ hun.
Scheßt, da et kracht! Scheßt, dat et kracht!
Ir Wirtscheft sål gedån!
Esefelt Gälde selt er hun, wä wat hä Scherwen lån!
Gāde Morgen, gāde Morgen!
kreischt der Kokesch noch vum Bat.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
åntfert äm se Kamerad.
Späzt de Schnuewel, wäzt de Spīren,
sprächt kēnt Hīnche: bäst ta wach?
Läft dich! kam, hegt dräscht em Kīren,
säch, dåt äs fīr ås de Sach.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
Mēdchen mät dem brongen Hōr.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
wat ta drīmst, dåt äs net wōr.
Flicht de Zēp ent loß det Drīmen,
meßt et mät Geduld noch drōn.
Iwer`t Jōr nor kit e hīmen,
bäs dån wit noch äst vergōn.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
Hans, deng Ugen sen noch dräw.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
nächend worst ta der Watāf!
Schlēfst all stōän af de Fessen,
awer de Zigār dä brät;
wärd`n e Karrchen hīle messen,
won ech nor en Iësel häw.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
Palibräder mät enånd`!
Gāde Morgen, gāde Morgen!
`t Gläske gīt vun Hånd ze Hånd.
Niëwel äs en jede Morgen,
bäs de Sann än net verdreiwt.
Mir vergiëßen all de Sorgen,
won ås `t Hīft äm Niëwel bleiwt.
Gāde Morgen, gāde Morgen!
All ir wacker, kernig Legd.
Dä ir ängd’n en jeden Morgen frä schīn un der Arbet segd.
Gott, der Herr dī greßt en jeden,
diën hī un der Arbet fängt,
git den Segen ent verlēt än
näckend bäs unt Liëwensängd!
Angde won ech dir begēnen, zackt äm Herze mir de Fråd,
wel än denge sessen Ugen mir der Hemel ōfe låt.
Seß Gesang äs mir de Gressen, und et wed mech sīr verdressen,
frēgst ta net wohār ech kēm, uch wohännen ech et nēm,
uch wohännen ech et nēm.
Uch, ech wīll dir vil erzielen ständ mät dir wol uch en Stangd,
do ech wärlich za dem vilen uch en Dåch schär broche kangd,
awer gång, et äs der nīdich, Sommerszegd da äs gōr īdich,
wuerde wäll ech uch vertrān -
wat ech wul, hun ech gesän, wat ech wul hun ech gesän.
Net de Riëden, net det Lachen, et de Trå än dengem Bläck,
söde mir da’ch dir begēnt hat, dat et antrēf båld me Gläck;
af der Stern heng dir a Schnirkel, rond gedrēselt wä en Zirkel:
des 10 Hērcher sōde mir,
alles wat ech wul vun dir, alles wat ech wul vun dir!
Meng Grīß dä sōt : me läwet Kängd, glīw mir ,
ech bän na ålt, gäw ōcht, en då de Ugen af, won ta dech frängdre sålt.
//: Klach sen , klach sen, Läw äs Niëwesach,
denn won de Läw vergangen äs, drō kit det Wī uch Ach!://
Ent wō meng Grīß esi äst sprächt, se giën ech ä nor riëcht.
Sä hat zem Mån ous Läw genīn den allerärmsten Kniëcht.
//:Klach sen, klach sen, Läw äs Niëwesach,
denn won de Läw vergangen äs, drō kit de Wī uch Ach ://
Dä Läw dä nåm e gēlich Angd, sä huët se schwēr berān;
de gånz Gemīn huët sä erbarmt, sä huët gor vil geschrān.
//: Klach sen , klach sen, Läw äs Niëwesach,
denn won de Läw vergangen äs, drō kit det Wī uch Ach!://
Dåt ech ous Läw dech frängdre sīl, dåt nemel beld dir än!
ech niën dech nor, wel ta est huëst, den Giëld låt mir äm Sänn. -
//: Klach sen , klach sen, Läw äs Niëwesach,
denn won de Läw vergangen äs, drō kit det Wī uch Ach!://
